سفرنامه نجف/قسمت سوم

نوشته شده توسط مهندس طلبه    بدون دیدگاه

به نام خدا

«ایوان نجف عجب صفایی دارد»

تو دو مطلب قبلی نشد از حال و هوای خود زیارت بنویسم.(برای مطالعه مطلب اول اینجا، و مطلب دوم اینجا کلیک نمایید)

این دفعه به خاطر شب های قدر  کمی از زیارت براتون میگم

دقت کردین تو میلاد ائمه ذکر مدحی از حضرت امیر علیه السلام میشه و احتمالا شوری به نام حضرت گرفته میشه،ولی در عزاداری ها جلسه ختم به مرثیه حضرت اباعبدالله علیه السلام

توی حرم هم همین فضا حاکمه.به نظرم اینه که همه در حرم شاد هستند.درسته روضه هم خونده میشه،ولی اصلا نام امیر المومنین جوری غم و غصه رو از دل می بره که جایی برای اندوه و یا گریه و ناله نمی ذاره.

اصلا امیر المومنین این قدر بزرگواره و به زبون خودمونی مرد هست که غم و اشک کسی رو نمی تونه ببینه.

برخی روزها بعد خوندن زیارت امین الله بعد نماز صبح اصلا فضا به سمت روضه نمیرفت و فضای خنده های ملیح ایجاد میشد.

البته تو صحن هم روضه خونده میشه.سینه زنی هم میشه.ولی فضای آدم رو یاد این شعر می اندازه که:

امیر المومنین ای شاه مردان/دل ناشاد ما رو شاد گردان

بر عکس کربلا که میبینی هر سه چهار نفری که کنار همدیگه نشستند دارن روضه میخونن…

یکی از رفقا میگفت:انگار روی سر در ورودی ضریح امیر المومنین نوشتن:هیچ آداب و ترتیبی نجوی،بدو بیا تو ،هر چه میخواهد دل تنگت بگو

اصلا ایوون نجف مثل این که آهنربا داره،جذبه پدرانه حضرت رو شیخ بهایی در معماری بنا جوری متجلی کرده که نمی تونی از ایوون طلا دل بکنی…..و گرنه شکی نیست که (شرف المکان و بالمکین).

یعنی اگه بنا و مکانی  شرافت میگیره بر مکانی دیگه،به خاطر اون شخصی دارای مکانت و منزلتی هست در آن مکان است.پس اگر بنا و یا شهر نجف شرافتی دارد هم به خاطر جمال مولاست

همه این حرف ها یه نکته داره که شیعه ائمه رو حاضر  وناظر می دونه و حتی شهید رو حی و زنده میدونه…

اینه که وقتی زیارت ائمه میریم داریم به امام حی و زنده حرف می زنیم.هر چند حضرت حاضر نیست در مقابل ما…

حس حدیث(اناوعلیّ‏أبواهذه‏الأمّه) رو هر زائری در نجف حس میکنه.وقتی خونه ،خونه پدری شد هم دلتنگی ها معنا پیدا میکنه و هم این سختی زیارت وداع…

شب های قدر حرم غوغا بود.از ایرانی و عرب و ترک و هندی و پاکستانی و…

و جاتون خالی ایرانی ها برنامه های خاصی توی حرم داشتند…که توسط بعثه حضرت آقا برگزار شد

ولی شب ۲۳ ماه مبارک خیلی خلوت بود.اکثرا ایرانی ها و عراقی ها رفته بودند کربلا…

ما نعمت شب نوزدهم رو کربلا بودن رو تجربه کردیم.

انشاالله قراره عید فطر رو هم در محضر حضرت اباعبدالله باشیم.

انشاالله دفعه بعد از فضای کربلا می نویسم.

یا علی